Το Φως Πυκνώνει

Το ντοκιμαντέρ αυτό προσεγγίζει με μια νέα ματιά την πληγή που άφησε πίσω της η γερμανική κατοχή στην Ελλάδα. Η Λυδία Κώνστα παίρνει συνέντευξη από έναν Γερμανό ασυρματιστή της Βέρμαχτ στην Ελλάδα, που κρατούσε ημερολόγιο. Ταυτόχρονα Έλληνες και Γερμανοί καλλιτέχνες εμπνέονται δημιουργικά από τις συναντήσεις τους με ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα στην Ελλάδα εκείνης της εποχής. Οι μαρτυρίες τους είναι συγκλονιστικές. Ακόμα και σήμερα όμως δεν ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε εκείνο το τραύμα της φρίκης, της απώλειας και της ενοχής.

Μπορεί η τέχνη να συμβάλει στην διαχείριση του τραύματος; Η ταινία αφήνει την απάντηση στο θεατή.

Το Δεκέμβριο του 2014, μια ομάδα καλλιτεχνών ταξίδεψε στην Γερμανία για μια εβδομάδα, προσκαλεσμένοι από το Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον. Ήταν ένα ταξίδι προσωπικής αναζήτησης για τον καθένα από αυτούς, αφού ήρθαν αντιμέτωποι με το τρομακτικό πρόσωπο του πολέμου. Τους παρουσίασαν έγγραφα, εκθέσεις, μνημεία πάνω στα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στη Γερμανία τα προηγούμενα χρόνια, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Έγινε μια επίσημη συνάντηση στην οποία ζητήθηκε συγγνώμη για τις φρικαλεότητες που έγιναν στην Ελλάδα…

Αυτό το ταξίδι επρόκειτο να γίνει η αρχή μιας σπουδαίας διαδρομής, η οποία καταγράφηκε σε Ντοκιμαντέρ.
Στο Ντοκιμαντέρ “Το Φως Πυκνώνει” της Λυδίας Κώνστα, ακολουθούμε εννιά καλλιτέχνες στην έρευνα και τη δημιουργία μιας καλλιτεχνικής έκφρασης της μνήμης και του πόνου, με μια βαθιά ανάγκη για συμφιλίωση με τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα. Οι Tόποι Μαρτυρίου που επισκεπτόμαστε είναι: τα Αμπελάκια, η Δροσοπηγή, το Λέχοβο, τα Ιωάννινα. τα Άνω και Κάτω Κερδύλλια, ο Χορτιάτης.

Την ίδια στιγμή το Ντοκιμαντέρ ακολουθεί τον Helmut Scharf, έναν 90χρονο Γερμανό, που υπηρέτησε στην Ελλάδα, μέλος του κατοχικού στρατού. Ο Helmut πέρασε πολλά χρόνια ψάχνοντας την αλήθεια. Θέλει να ανακαλύψει όσα συνέβησαν με τη διμοιρία του όσο καιρό ήταν στην Ελλάδα. Συγκεντρώνει υλικό, φωτογραφίες και ιστορίες από εκείνα τα σκοτεινά χρόνια.
Μετά από έρευνα οι καλλιτέχνες ξεκινούν τη δημιουργία του έργου που έχουν οραματιστεί.
Ο Παύλος Καστανάρας, ποιητής, γράφει μια ποιητική συλλογή συνοδευόμενη από τα χαρακτικά της Μαρίας Λαγού.

Η Χρυσούλα Κεχαγιόγλου, τραγουδίστρια, με τον συνεργάτη της Δημήτρη Καραγεώργο, παρουσιάζουν μια μουσική παράσταση.

Δήμητρα Μπαϊρακτάρη, εικαστική καλλιτέχνις, δημιουργεί μια διαδραστική εγκατάσταση 27 ξύλινων φιγούρων σε πραγματικές διαστάσεις.

Ο Ingo Dunnebier, φωτογράφος, φωτογραφίζει αντικείμενα που κουβαλούν μνήμη και προσωπικές ιστορίες εκείνης της περιόδου.

Ο Χρήστος Κυριαζίδης, εικαστικός, κάνει μια ψηφιακή εγκατάσταση με φωτιά , νερό και ταυτόχρονα ζωγραφική.

Η Σοφία Παλαμπουγιούκη, κεραμίστρια, δημιουργεί ένα δέντρο, «Το δέντρο της λήθης», με μια μικτή τεχνική σε πραγματικές διαστάσεις.

Ο Αλέξανδρος Μιχαήλ, performing artist και η Αναστασία Κουλιακιώτη, ψυχολόγος, αναπτύσσουν μια παράσταση στην περιοχή του Χορτιάτη, χρησιμοποιώντας νερό και πάγο σαν μεταφορά της βίας, της ταυτότητας και του τραύματος.

Όλα τα έργα παρουσιάζονται στην γκαλερί του ινστιτούτου Goethe στην Θεσσαλονίκη από τις 26 Ιανουαρίου μέχρι τις 26 Φεβρουαρίου.

Ένας υπερήλικας Γερμανός, εννιά καλλιτέχνες, έξι τόποι μαρτυρίου, μια έκθεση τέχνης, όλα σε ένα Ντοκιμαντέρ για τη δύναμη της Τέχνης που θέλει να φέρει ιστορικά γεγονότα και μακρόχρονα συναισθήματα στο Φως… στο Φως που Πυκνώνει, βαραίνει, ενοχλεί αλλά την ίδια στιγμή ψάχνει για λύτρωση.

www.lightthickens.eu